Een Kind van Licht

In november 2017 was er een dienst over dankbaarheid, stonden we vooraan in de kerk en vertelden we dat we dankbaar waren dat God had ingegrepen in ons gezin. Will had God leren kennen als een Papa en dat maakte alles anders voor hem en voor mij. Nu vertel ik je graag iets over wat er het afgelopen jaar is gebeurd en wat God heeft gedaan.

De beginsituatie
Ik schets eerst nog even de beginsituatie, voordat de verandering begon. Na de geboorte van ons eerste kindje bleek dat Will een prikkelverwerkingsstoornis heeft die onder ADHD valt. Het gezinsleven met een baby waarin continu onverwachte dingen kunnen gebeuren en waarbij je nooit weet waar je aan toe bent, viel hem zwaar. Hij begon zich terug te trekken uit ons gezin, emotioneel en praktisch, en vond het lastig om te delen waar hij doorheen ging.

Ik heb de ziekte van Crohn en een zeldzame leverziekte en heb daardoor minder energie en regelmatig periodes dat ik ziek ben. Daarnaast heb ik een stressvolle baan en was er een aantal jaar onzekerheid over het voortbestaan van mijn functie. Door de stress daarvan, en het gevoel er thuis alleen voor te staan, raakte ik overspannen, tegen burn-out aan.

Dieptepunt
Oktober 2017 was ons dieptepunt. Ik had veel psychische klachten, kon met moeite 4-6 uur werken per week en kon bijna niet bij m’n gezin zijn. Ik had last van onrust, slapeloosheid, vermoeidheid, hyperventileren, etc. Mijn psycholoog zei dat ik precies deed wat ik moest doen om te herstellen, maar het verminderde mijn klachten niet, omdat de thuissituatie niet veranderde. Het werd juist erger tot het punt dat ik bijna paniekaanvallen kreeg.

Ik voelde me heel machteloos en zei tegen Will; als dit zo doorgaat zit ik straks opgenomen in een psychiatrische instelling en zit onze dochter in een pleeggezin, want jij kan de zorg voor haar niet alleen aan.

Ik had in die periode in de kerk wel eens gevraagd of er voor mij en voor ons gebeden kon worden en ook zijn we samen een paar keer naar voren gegaan voor gebed. Daan en Sonja zijn toen structureel voor ons gaan bidden. Ik denk dat dat heel erg heeft bijgedragen aan het proces, en toen ik uitsprak naar Will dat ik niet meer wist hoe het verder moest, schrok hij erg. Die avond brak er iets open.

Vader
God had kort daarvoor tegen hem gesproken. Will had zich een aantal jaar afgekeerd van God en was recent preken gaan luisteren van Bethel (red.: Bethel in Redding, California). In een preek die onder andere ging over gezinsleven, had God aan hem laten zien dat Hij van Will hield dat Hij Will zag als een vader en dat hij terug moest naar zijn gezin (Will heeft dit ook wel eens vertelt in de kerk).

Toen Will dat uitsprak naar mij, begon er een proces van vergeven en genezing. Er was veel beschadigd in ons huwelijk en bij ons allebei apart en er was veel herstel nodig. De eerste dagen en weken was er direct zichtbaar herstel van veel dingen. Iets wat op dinsdag niet lukte, lukte op woensdag ineens wel. Bijvoorbeeld Will die een dagdeel met Zoë doorbracht, zonder overprikkelt te raken.

En voor mij dat ik de energie had om even met haar naar de speeltuin te gaan en dat ik daar ook weer van kon genieten. Of dat ik opeens weer echt diep sliep, iets dat ik bijna een jaar niet had gedaan. Dat het na verloop van tijd zelfs weer normaal was dat ik goed sliep, in plaats van een uitzondering. En dat Will vrolijk en gezellig door het huis liep, in plaats van in z’n ‘grumpy pants’ waarbij alles hem teveel was.

Knokken
Na dat eerste herstel kwamen er een aantal maanden waarin we moesten knokken en vechten om herstel te vinden; het was een dagelijkse geestelijke strijd. We hadden het gevoel dat we het beloofde land moesten innemen.

Ik heb bijvoorbeeld twee maanden lang drie tot vier keer per week migraine gehad en leerde hoe ik in Gods kracht kon gaan staan en het weg kon bidden, om vervolgens de dag te starten met God en uit te spreken dat er geen plek was voor migraine die dag, net zo lang tot het weg ging (en migraine weer een incident was dat een keer in de zoveel maanden komt).

Daarna kwam een rustigere fase waarin we een nieuwe balans vonden als gezin met elkaar. Geen grote veranderingen en geen dagelijkse veldslagen, maar een nieuw rustig evenwicht waarin we met elkaar leefden zonder grote drama’s.

De test en de wens
En toen kregen we een lente en zomer met allemaal projecten en uitdagingen achter elkaar (verjaardagen, vakanties, bruiloft, keukenverbouwing, voor het eerst kamperen) en leerden we hoeveel we aankonden samen en met God en hoe we goed konden samenwerken.

Iets wat ik in de tijd dat het niet goed met ons ging had losgelaten was mijn wens voor een tweede kindje. Nadat ons eerste kindje was geboren dacht ik al vrij snel dat ik nog wel een kindje zou willen. Maar Will was natuurlijk volledig overspoeld en zag dat helemaal niet zitten.

Eerst hoopte ik dat hij van gedachte zou veranderen maar op een gegeven moment ging het zo slecht met ons als gezin dat ik het echt los moest laten. Ik zei toen; ik heb liever een goed huwelijk met één kind, dan dat ik zo nodig twee kinderen wil en dat we daar aan onderdoor gaan.

En ik zag dat het ook echt niet kon en heb mijn wens aan Jezus gegeven en gezegd; als U wil dat we nog een kindje krijgen, moet U echt iets veranderen, want het kan zo gewoon niet. Daarna heb ik het losgelaten. Dat was in de zomer van 2017.

Toen wij later in dat proces van verandering zaten vertelde Will dat hij een beeld had gezien van ons gezin, omgeven door licht en dat ik een baby in mijn armen had. Hij had dat in de zomer van 2017 al gezien, maar wilde er toen niks mee en heeft niks gezegd. In november zag hij dat beeld weer toen we in de kerk vooraan stonden en mensen met ons aan het bidden waren.

Dat vond ik heel heftig om te horen, het was precies wat ik zo graag wilde maar er was zoveel kapot. Ik wist niet of dat nog zou kunnen en ik was erg ontroerd dat God dat aan Will had laten zien, precies wat ik had gevraagd.

Terug naar mijn gevoel
God had Will laten zien dat hij (Will) een vader is en dat had Wills twijfel over nog een kindje in één keer weggenomen: hij was helemaal klaar om ervoor te gaan. Voor mij was dat heel anders, ik had die wens zo lang gekoesterd en toen echt losgelaten. Nu gaat het eindelijk weer goed met ons, dacht ik, moeten we dat dan in “gevaar” brengen door gezinsuitbreiding?

Uiteindelijk werd dat ook een proces voor mij, waarin ik weer bij mijn gevoel durfde te komen dat ik het nog steeds graag wilde. En ik leerde dat ik op God kon vertrouwen. Hij had al zo ingegrepen in ons leven en zoveel verandering gebracht; zou Hij dan niet ook voor ons kunnen zorgen als we nog een kindje zouden krijgen?

We werden herinnerd aan Abraham en Sara: bij hen leek het ook onmogelijk dat ze nog een kind zouden krijgen door hun lichamelijke beperkingen door ouderdom. Bij ons leek het onmogelijk door onze psychische beperkingen. Maar is met God niet alles mogelijk?

Zoals de Israëlieten in de woestijn; er werd voor hen gezorgd doordat ze dagelijks manna kregen. Precies genoeg voor die dag, ze konden het niet bewaren. Ze moesten er op vertrouwen dat God elke dag weer zou voorzien. Zo mochten wij ook vertrouwen dat God elke dag voor ons zal voorzien, ook als we nog een kindje hebben. En mochten we leren niet te denken dat we met de genade van vandaag moeten kijken naar de uitdagingen van morgen.

Een tweede kindje
Dus zo durfde ik de stap ook aan om zwanger te worden. En in de pittige zwangerschap met veel klachten merkte ik dat God heeft voorzien, op meer manieren dan ik hier nu te vertel. En nu zijn we hier, een jaar later en hebben we een prachtig kindje mogen ontvangen in november. Haar naam betekent licht. Licht, want Gods licht is in ons leven gekomen.

Vorig jaar, tijdens deze kerst- en oud en nieuwperiode, was juist ons hele leven op de schop gegaan en alles veranderd. Daardoor denk ik dit jaar veel terug aan toen. Het ontroert me enorm. Dat God als baby naar de wereld kwam en het licht in de duisternis bracht. In het donker, waar het lijkt of er geen hoop meer is en dat het niet meer goed kan komen brengt Hij zichzelf naar ons toe.

Dat Hij daarmee zegt; jouw problemen zijn mijn problemen. Hij verbindt zicht met mensen om verlossing te brengen, Hij laat ons niet alleen. Zoals Hij Will en mij en ons kindje niet alleen heeft gelaten maar licht en verlossing heeft gebracht, en we als teken en vervulling van zijn belofte letterlijk een kind hebben ontvangen.

Nu we herdenken dat dat kind van licht op aarde kwam hebben wij net ons eigen kind van licht ontvangen. De belofte die God aan ons heeft vervuld. En dat willen we graag met je delen, dat hoe donker het ook is, God licht kan brengen, zelfs als je zelf denkt dat het nooit beter gaat worden. God breekt daar doorheen.